Κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας για την Β’ Κυριακή του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά (16 Μαρτίου 2025)
- 15/03/2025
Β΄ Κυριακής Νηστειών του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά
(Μρ. β΄ 1 – 12)
Δὲν ἦταν συνηθισμένο τὸ θέαμα, νὰ διδάσκει ὁ Ἰησοῦς μέσα σ’ ἕνα σπίτι καὶ νὰ ἔχουν κατακλυσθεῖ ὅλα τὰ δωμάτια καὶ οἱ χῶροι τοῦ σπιτιοῦ. Τέσσερις ἄνδρες, θέλοντας νὰ φέρουν κοντὰ στὸ Χριστὸ ἕναν κατάκοιτο παραλυτικό, ἀνέβηκαν στὴ στέγη, ξεσκέπασαν τὴν ὀροφὴ καὶ κατέβασαν τὸ κρεββάτι μὲ τὸν παράλυτο μπροστὰ στὸν Κύριο, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ τὸν λυπηθεῖ καὶ νὰ τὸν θεραπεύσει. Τὸ ἀσυνήθιστο ἐκεῖνο γεγονὸς φανέρωσε τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὸ ἐπιχείρησαν, τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τους στὸ Χριστό, ὅτι θὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν πράξη τους καὶ θὰ λυτρώσει τὸν κατάκοιτο ἀπὸ τὰ βάσανά του.
Ὁ ἄνθρωπος ἐμπιστεύεται τὸ Θεό. Θυμᾶται ἴσως τὴν ἀρχέγονη σχέση μαζί του καὶ εἴτε συνειδητὰ εἴτε ἀσύνειδα, αἰσθάνεται τὴν ὑπαρξιακὴ ἐξάρτησή του ἀπὸ τὸν Δημιουργό. Ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ λένε ὅτι δὲν πιστεύουν, ὅμως δὲν λένε ἀλήθεια. Μᾶλλον παλεύουν μὲ τὴν ἀπιστία τους καὶ προσπαθοῦν νὰ πιστέψουν, ὅμως χωρὶς νὰ θυσιάσουν τὸν ἐγωϊσμό τους. Ἐπειδή, ἡ πίστη γιὰ νὰ φέρει καρποὺς ἀπαιτεῖ τὴ θυσία τοῦ ἐγωϊσμοῦ κι αὐτὸ ἔκαναν, ὁ παράλυτος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου καὶ οἱ τέσσερις ποὺ τὸν συνόδευαν. Ἡ πίστη τους ἦταν ποὺ τοὺς ὤθησε νὰ κάνουν ἐκείνη τὴν παράλογη καὶ παράτολμη πράξη. Δὲν ξεσκεπάζεις εὔκολα τὴν ὀροφή, δὲν κατεβάζεις ἕναν κατάκοιτο μὲ τὸ κρεββάτι του στὸ κέντρο ἑνὸς δωματίου, ἂν δὲν εἶσαι ἀπολύτως βέβαιος γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς τολμηρῆς σου αὐτῆς πράξεως. Ὅμως, ἡ πίστη χρειάζεται πάντοτε νὰ δοκιμάζεται, ὥστε νὰ μὴν εἶναι μιὰ δειλὴ ὑποταγὴ στὸ Θεό, ἀλλὰ μιὰ ἐλεύθερη δυναμικὴ σχέση μαζί του.
Ὁ Χριστὸς βλέποντας τὸν παράλυτο μπροστά του, λέει: «παιδί μου, συγχωρεμένες νὰ εἶναι οἱ ἁμαρτίες σου». Ὅσοι τὸν ἀκοῦν σκανδαλίζονται, ἀποροῦν, θυμώνουν. Δὲν ἔφεραν τὸν κατάκοιτο γιὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, ἀλλὰ γιὰ νὰ θεραπευτεῖ. Μήπως λάθεψαν; Μήπως ἄδικα κουράστηκαν καὶ ρεζιλεύτηκαν; Μήπως ἦρθαν σὲ λάθος ἄνθρωπο; Ἡ πίστη τους ἄρχισε νὰ κλονίζεται, νὰ παραπαίει, να ἀμφιβάλλει. Ὅπως καὶ πολλὲς φορὲς ἡ ἰδική μας πίστη, ὅταν ἐπενδύουμε στὸ Θεὸ χωρὶς νὰ ξέρουμε τὸ νοῦ τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ γνωρίζουμε τὸ θέλημά του.
Ἁμαρτία, γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας, εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ αἰτία τῆς ζωῆς καὶ τῆς ποιότητος τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ἡ ἀρχικὴ ἀνταρσία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ συνεχιζόμενη ἄρνησή του νὰ ἀντλεῖ ἀπὸ τὸ Θεό. Ὁπότε εἶναι καὶ ἡ αἰτία κάθε κοινωνικῆς ἀθλιότητος. Γι’ αὐτὸ ὁ Χριστὸς θεραπεύει πρῶτα τὴν αἰτία καὶ ἔπειτα τὸ ἀποτέλεσμα, πρῶτα τὶς ἁμαρτίες καὶ ἔπειτα τὴν παραλυσία τοῦ κατακοίτου. Ὅμως γιὰ νὰ παρέμβει ὁ Θεὸς στὴ ζωή μας, πρέπει ἐμεῖς νὰ τὸ ἐπιδιώξουμε, ἐλεύθερα καὶ ἀβίαστα. Κι ἂν τὸ ἐπιδιώξουμε νὰ τὸ κάνουμε μὲ βεβαιότητα καὶ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό. Χλιαρὴ πίστη καὶ χαλαρὴ σχέση μαζί του, δὲν θέλει ὁ Θεός. Ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἐμπειρία της διδάσκει νὰ μὴν εἶναι ὁ Θεὸς μιὰ ἔσχατη καταφυγή μας ἀλλὰ μιὰ πρώτιστη ἀναζήτησή μας. Ἔτσι θὰ ἀποφύγουμε τὶς ταλαιπωρίες στὴ ζωή. Ὄχι ἐπειδὴ δὲν θὰ ἔχουμε δυσκολίες καὶ προβλήματα, ἀλλὰ στὰ προβλήματα καὶ στὶς δυσκολίες μας, δὲν θὰ εἴμαστε μόνοι, θὰ μᾶς συντροφεύει ὁ Χριστός.
Πρὶν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, οἱ ἄνθρωποι πίστευαν στὴν ἔννοια καὶ στὰ εἴδωλα τοῦ Θεοῦ, θέλοντας νὰ ἐξευμενίσουν τὴν ἀνώτερη δύναμή του. Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδειξε ὅτι ἡ πίστη σ’ αὐτόν, κάνει τὸν ἄνθρωπο δυνατὸ νὰ συνεχίζει τὴ ζωή του παρὰ τὶς ὅποιες ἀντιξοότητες συναντήσει. Ἡ πίστη στὸ Χριστὸ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀντέχει, νὰ στέκεται ὄρθιος, νὰ μὴν γονατίσει ποτέ, νὰ μὴν ἀπογοητευθεῖ ἀπὸ τίποτε. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸ Χριστὸ ἀφήνει βαθειὰ τὰ ἴχνη τῆς διαβάσεώς του σ΄αὐτὴ τὴ γῆ. Ἐπειδὴ ἡ ζωή του εἶναι ἕνας ζωντανὸς καὶ ἔντονος διάλογος τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό. Μιὰ διαρκὴς μάχη μαζί του, στὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἴσως ταυματιστεῖ, ὅπως ὁ Ἰακὼβ ὅταν πάλεψε μὲ τὸ Θεό, ὅμως τελικὰ θὰ εὐλογηθεῖ ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ θὰ τὸν κληρονομήσει. Γι’ αὐτὸ ἡ πίστη στὸ Χριστό, δημιουργεῖ πολιτισμὸ καὶ ποιότητα ζωῆς. Ἡ ἀπιστία, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἠθικὴ τοῦ Εὐαγγελίου, δίνει στὸν ἄνθρωπο τὴν ψευδαίσθηση μιᾶς «ἐλευθερίας» ποὺ στ’ ἀλήθεια εἶναι μιὰ ἐλεύθερη πτώση στὸ κενό, χωρὶς καμμιὰ ἐλπίδα σωτηρίας.
Χρειάζεται νὰ μείνουμε στέρεοι πάνω στὸ βράχο τῆς πίστεώς μας ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Νὰ τὸν πλησιάσουμε μὲ ἐμπιστοσύνη, μὲ βεβαία ἐλπίδα ὅτι θέλει καὶ μπορεῖ νὰ θεραπεύσει τὴν παραλυσία μας. Νὰ μὴν κλονιστοῦμε ἂν «δοκιμάσει» τὴν πίστη μας καὶ μᾶς ζητήσει πρῶτα νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας. Νὰ ἐπιμείνουμε στὴ σχέση μαζί του. Καὶ τότε θὰ τὸν ἀκούσουμε νὰ μᾶς λέει ὅπως εἶπε στὸν παράλυτο τῆς σημερινῆς περικοπῆς: «ἔγειρε καὶ …περιπάτει καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκον σου». Νὰ καταλάβουμε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς λένε: σηκωθεῖτε ἀπὸ τὸ κρεββάτι σας, ὅπου δὲν ἀναπαύεσθε ἀλλὰ εἶστε κατάκοιτοι πάνω σ΄αὐτό. Περπατεῖστε μὲ τὰ δικά σας πόδια χωρὶς νὰ στηρίζεστε σὲ δεκανίκια, χωρὶς τὴ βοήθεια ἄλλων. Ἔτσι εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν παραλυτικὸ ποὺ τοῦ ἔφεραν μπροστά του κι ἔτσι λέει σὲ ὅλους μας, ὅταν θέλουμε νὰ βροῦμε τὴν ὑγεία μας, τὴν προσωπική, τὴν κοινωνικὴ καὶ τὴν ἐθνική.
