Κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας για την Κυριακή των Βαΐων (13 Απριλίου 2025)

• 13/04/2025

Κυριακή των Βαΐων

(Ἰω. ιβ΄ 1 – 18)

Ἕξι ἡμέρες πρίν ἀπό τό Πάσχα τῶν Ἑβραίων, ὁ Χριστός πῆγε στήν Βηθανία. Στόν φίλο Του τόν Λάζαρο, τόν ὁποῖο νωρίτερα εἶχε ἀναστήσει ἀπό τούς νεκρούς. Οἱ συγγενεῖς τοῦ Λαζάρου, γιά νά ἐκφράσουν τήν εὐγνωμοσύνη τους στόν Χριστό γιά τό μεγάλο αὐτό θαῦμα τό ὁποῖο ἔκανε, τοῦ παρέθεσαν δεῖπνο. Ἡ Μάρθα διακονοῦσε, ἐνῶ ἡ Μαρία ἀγόρασε πολύτιμο καί πανάκριβο μύρο μέ τό ὁποῖο ἄλειψε τά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί τά σκούπισε μέ τά μαλλιά της. Ὅλο τό σπίτι γέμισε ἀπό τήν ὑπέροχη εὐωδία τοῦ μύρου. Τότε, ἕνας ἀπό τούς μαθητές Του, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης, ὁ ὁποῖος ἀργότερα θά τόν παρέδιδε στούς σταυρωτές Του, διαμαρτυρήθηκε γιατί νά σπαταληθεῖ ἔτσι ἄσκοπα τό μύρο καί νά μήν πουληθεῖ, ὥστε νά δοθεῖ τό ἀντίτιμο στούς φτωχούς ὡς ἐλεημοσύνη. Τό εἶπε αὐτό ὄχι γιατί ενδιαφερόταν γιά τούς φτωχούς ἀλλά γιατί ἦταν κλέφτης, καθώς διαχειριζόταν τό κοινό ταμεῖο καί πάντοτε κρατοῦσε κρυφά ἕνα ποσό γιά τόν ἑαυτό του. Ἐκεῖ, ἀκριβῶς, παρενέβη ὁ Χριστός καί εἶπε στόν Ἰούδα νά μήν ἀσχολεῖται μαζί της, καθώς τό ἔκανε γιά τήν ἡμέρα τοῦ ἐνταφιασμοῦ Του, τήν ὁποία προαισθάνθηκε, μιᾶς καί τούς φτωχούς θά τούς ἔχουν πάντοτε μαζί τους, ἐνῶ Αὐτόν ὄχι. Ἀπό αὐτό τό γεγονός μαθεύτηκε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι στήν Βηθανία. Πολλοί ἄνθρωποι (ὄχλος) πήγαιναν νά δοῦν καί τόν Χριστό ἀλλά καί τόν Λάζαρο καί πίστευαν. Αὐτό τό γεγονός ἐνόχλησε πολύ τούς ἀρχιερεῖς καί ἀποφάσισαν νά σκοτώσουν τόν Λάζαρο. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα ὄχλος πολύς, ὁ ὁποῖος εἶχε πάει στά Ἱεροσόλυμα γιά τό Πάσχα τῶν Ἑβραίων, ἀφοῦ ἔμαθε ὅτι ἔρχεται καί ὁ Χριστός ἐκεῖ, Τοῦ ἑτοίμασαν μία ἰδιαίτερη ὑποδοχή. Κρατοῦσαν στά χέρια τους κλαδιά φοινίκων καί βγῆκαν ἀπό τήν πόλη γιά νά τόν προϋπαντήσουν, φωνάζοντας˙ «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἱσραήλ»,[1] δηλαδή «Δόξα καί τιμή σ᾿ αὐτόν πού ὑποδεχόμαστε! Εὐλογημένος καί δοξασμένος νά εἶναι αὐτός πού ἔρχεται ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Κύριο ὡς ἀντιπρόσωπός του. Αὐτός εἶναι ὁ ἔνδοξος βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ, πού τόσο καιρό περιμέναμε»[2]. Ὁ Χριστός εἰσῆλθε στά Ἱεροσόλυμα καθήμενος ἐπάνω σ᾿ ἕνα ὀνάριο, καί τότε ἐκπληρώθηκε αὐτό τό ὁποῖο εἶχε πεῖ ὁ προφήτης Ζαχαρίας: «μή φοβοῦ, θύγατερ Σιών˙ ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπί πώλου ὄνου»,[3] δηλαδή «Μή φοβᾶσαι, Ἰερουσαλήμ, κόρη τοῦ ὄρους Σιών. Νά, ὁ βασιλιάς σου ἔρχεται ὄχι σάν τύραννος καί κατακτητής πάνω σέ ἄλογο ἤ σέ ἅρμα πολεμικό, ἀλλά καθισμένος πάνω σ᾿ ἕνα γαϊδουράκι»[4]. Ὄσο καί νά μᾶς κάνει ἐντύπωση, οἱ μαθητές κατάλαβαν τήν συγκεκριμένη προφητεία μόνο ὄταν δοξάσθηκε ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάσταση καί τήν Ἀνάληψή Του. Ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἦταν μαζί Του, ὁ ὄχλος κατά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, μαρτυροῦσαν αὐτό τό μεγάλο θαῦμα. Γι᾿ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο, γιά τό θαῦμα, ὁ ὄχλος τόν ὑποδέχθηκε τόσο ἔνθερμα.

            Ὁ ὄχλος, σύμφωνα μέ σύγχρονο λεξικολόγο, ἀποτελεῖ «τό σύνολο ἀτόμων πού συσπειρώνονται καί δροῦν ὑπό τήν ἐπίδραση συναισθηματικῶν παρορμήσεων, χωρίς πολιτική ὡριμότητα καί αὐτοέλεγχο»[5]. Ὄντως, ὁ ὄχλος ἔδρασε μέ συναισθηματικό παρορμητισμό καθώς, ὅπως μᾶς ἀναφέρει δύο φορές ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, πῆγε γιά νά δεῖ τόν Χριστό ἀλλά καί τόν Λάζαρο. Καί αὐτό ἐξαιτίας τοῦ θαύματος τό ὁποῖο εἶχε κάνει. Μέχρι τότε καί ὁ Χριστός ἀλλά καί προφῆτες στήν Π. Διαθήκη εἶχαν πραγματοποιήσει ἀναστάσεις νεκρῶν. Ἀνάσταση ὄμως τετραημέρου νεκροῦ, ἔχοντας ἤδη ἀρχίσει νά μυρίζει, συνέβαινε καί ἔβλεπαν γιά πρώτη φορά. Μία ἀκόμη προετοιμασία τῶν ἀνθρώπων γιά τήν δική Του Ἀνάσταση. Σέ λίγες μέρες, ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός ὡς νεκρός θά ἀνασταινόταν ἀπό μόνος Του καί δέν θά παρέμενε μεταξύ τους ὅπως τόν εἶχαν συνηθίσει τά τελευταῖα χρόνια. Ἕνα ἀκόμη δυσνόητο γεγονός στήν ζωή τους. Ἡ ὅποια ἀμφιβολία δημιουργόταν ἀπό αὐτό θά «διασκεδαζόταν» ἀπό τήν πρό ὀλίγων ἡμερῶν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Ἀφοῦ ὁ τετραήμερος Λάζαρος ἀναστήθηκε, γιατί νά μήν εἶναι ἐφικτή καί ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ;

Διαβάζοντας τά ἑπόμενα κεφάλαια συνειδητοποιοῦμε ὅτι λίγες ἡμέρες ἀργότερα αὐτός ὁ ἴδιος ὄχλος ἄλλαξε, καί ἀπό τό «Ὠσαννά» πήγε στό «Ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν»[6]! Ἀπορεῖ καί θαυμάζει κανείς τό γεγονός τῆς εὔκολης καί ἄμεσης μεταβολῆς στήν ἀκριβῶς ἀντίθετη ἄποψη. Καί μάλιστα σέ ἐξευτελιστική καταδίκη μέ σταυρικό θάνατο! Ἀδιαμφισβήτητη ἀπόδειξη ὅτι δέν ὑπῆρχε οὔτε ὡριμότητα οὔτε αὐτοέλεγχος. Ἄν ὑπῆρχε ἔστω καί σέ ἐλάχιστο βαθμό, δέν θά συνέβαινε ἡ ἀλλαγή τῆς ἐπευφημίας ἑνός ἀνθρώπου σέ ἀπαίτηση θανάτου του. Πόσο μάλιστα ἑνός ξεχωριστοῦ ἀνθρώπου, ὅπως δέχονταν τόν Χριστό οἱ περισσότεροι, ὁ ὁποῖος ἔκανε μόνο καλό, βοηθοῦσε καί γιάτρευε ψυχές καί σώματα! Ἄν ἦταν σωστοί δέν θά πίστευαν σέ καμία ἀπό τίς συκοφαντίες τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων, τῶν «πνευματικῶν ἐκπροσώπων» τῆς ἐποχῆς,  οἱ ὁποῖοι τούς ἔστρεψαν ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Δικαίως αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ὁνομάζονται ὄχλος!

            Ἀπό ὅλα τά παραπάνω, πηγάζουν διάφοροι προβληματισμοί σχετικά μέ τό:

Ἄν συμβαίνει κάτι ἀνάλογο καί μέ ἐμᾶς σήμερα.

• Ἄν ἔρχονται στιγμές ὅπου εἴμαστε ἐνθουσιασμένοι μέ τόν Θεό μας καί λίγο ἀργότερα ἐναντιωνόμαστε σ᾿ Αὐτόν, Τοῦ ἀποδίδουμε εὐθύνες καί ζητᾶμε ἀκόμη καί τήν θανατική Του καταδίκη!
• Ἄν ἔρχονται στιγμές ποὐ ἀκοῦμε καί ἀποδεχόμαστε τίς συκοφαντίες τῶν ἄλλων ἐναντίον Του ἤ ἀκόμη καί ἐναντίον συνανθρώπων μας!
• Ἄν ἔρχονται στιγμές ὅπου γινόμαστε κί ἐμεῖς «ὄχλος»!!!

Γιατί, ἄραγε;

• Τί μᾶς ὡθεῖ σέ ὅλα αὐτά;
• Γιατί εἴμαστε εὐάλωτοι;
• Γιατί δέν ἔχουμε τήν δική μας ἄποψη;
• Ἀλήθεια, πόσο χριστιανικό εἶναι νά κατηγορεῖ κάποιος τόν συνάνθρωπό του; Καί αὐτόν ἐμεῖς τόν πιστεύουμε;

Τελικά, τί ὑπάρχει;

• Μήπως καί ἐμεῖς κάνουμε τά ἴδια;
• Μήπως ἔχουμε ἄλλα συμφέροντα;
• Μήπως, τελικά, δέν γνωρίζουμε ποιά εἶναι τά πραγματικά μας συμφέροντα;

Τελικά, εἴμαστε ὄχλος ἤ ἐν Χριστῷ προσωπικότητες;

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

---

[1] Ἰω. ιβ΄ 13.

[2] ΠΑΝ. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, μὲ σύντομη ἑρμηνεία, Ἔκδ. Ἀδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθήνα ²2012, σελ. 456.

[3] Ἰω. ιβ΄ 15.

[4] Ὅπ. π.

[5] ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ, Λεξικό τῆς Νέας Ἑλληνικῆς Γλώσσας μέ σχόλια γιά τή σωστή χρήση τῶν λέξεων, Κέντρο Λεξικολογίας Ε.Π.Ε., Ἀθήνα ²2002.

[6] Ἰω. ιθ΄ 15.